توهمی به نام خدا

در زمانه ای که

به کفایت حرفهایم را ناشنوایی

زیرا که وقتی نمیماند

زیراکه نشسته ای و ما را چرتکه می اندازی

که چه کس را در

                   کدامین بهشت

                     کدامین دوزخ

به دار بیاویزی!

من می بلعم

حرفهای جان خسته ام را

کفر های ناگفته ی گره خورده به حلقو پاره ام را

و بغض میکنم

چون حرمتی است میان من و تو

میان من و آنچه که نمیدانم

آری میان من و تو

ای توهمی به نام خدا !