راه می افتم و ادامه می دهم . سیاه ها وقیحانه پیکرم را رنگ می زنند. تکان می خورند و من غرق بازی خاکستریشان می شوم . سیاه و سفید ! سیاه و سفید ! سیاه و سیاه

ادامه نمی دهم می ایستم .

سایه ها را باد هدایت می کند من را نمی دانم کدام مغناطیسی ! ؟ جذبه هرچه که هست از سکون بیدارم میکند و رهایم می کند ..

 مجذوب ماهم ! این یک کف دست روشنی که یکتاست و بیشتر نیست !

می خندد به من با آن قرص سفید و رنگ پریده اش .. لبخندش را بی جواب می گذارم . خشک می شود  اما نمی افتد ..آرام می گیرد و باز هم می خندد. و من باز هم جوابی ندارم برای لبخند تهی اش...

از دور نظاره می کند و من از نزدیک درونم را ناظرم ...

درونم :  بی تو سخت نمی گذرد . تنهایی رسمی دارد که من بی اندازه آن را بازی کرده ام و از برم ! از ابتدایش تا انتهایش را ..

ماه می رود !

من ادامه می دهم . مسیر را به زیر پایم می کشم و سایه ها همان ابلهان همیشه چون همیشه به رویم پهن می شوند . از لحظه های جاری ترسی به دل ندارم . با آنکه از بازیشان نا آگاهم ولی شهامت ام نمی گذارد از آمدنشان هراسی داشته باشم ...

ادامه می دهم ...